Paarden

Ik rijd sinds mijn zevende paard: elke week een uur, bij een manege. In de vakanties maak ik buitenritten in binnen- en buitenland. Ik ben geen typisch paardenmeisje. Ik vind paarden leuke slimme dieren en ik ga graag met ze om.

Ervaring

Mijn ervaring is heel breed en niet diep. Ik heb op van alles gereden en ben nooit de sport in gegaan, omdat ik er simpelweg het talent niet voor heb. Wekelijks rijd ik een uur dressuur- of springles op een manegepaard. Soms heeft het paard er zin in en ik niet, en vice versa. Niet ieder paard luistert braaf naar me, en ik luister ook niet naar ieder eigenwijs paard. Elke week is anders. Op die manier heb ik eens in de pakweg tien weken een ideale les!

Verder had ik in mijn jeugd ‘verzorgpaarden’. Pony’s en paarden die je in de buurt aantrof en die er nog wel wat aandacht bij konden hebben in de week. Ik leerde letterlijk met paarden omgaan van deze dieren, want ik probeerde alles uit. Ik ving ze in het weiland, ik klom erop, zonder zadel, en soms zelfs zonder hoofdstel. Ik hobbelde met ze door sneeuw en door gras en sprong over provisorische hindernissen. Had de pony er genoeg van, dan moest je zelf maar een oplossing vinden. De echte verzorging (voer, gezondheid, uitrusting) lag in handen van de eigenaar, dus het waren altijd de lusten en niet de lasten.

Ik heb daar van geleerd dat er veel goed en slecht beleerde paarden rondlopen in de wereld. Ik ben in mijn jonge jaren op bokkige en onwennige paarden gezet, niet altijd met succes. Ik heb er van geleerd. Ik heb realistisch leren kijken naar het houden van een eigen paard, naar verzorging door de seizoenen heen, naar ziekte en uiteindelijk overlijden. Een eigen paard wil en zal ik nooit hebben, maar ik heb een manege pal achter mijn huis waar ik graag rijd en de paarden verzorg.

Talent

Zoals ik al zei: talent heb ik niet. Ik heb geen zit als een rotsblok, geen benen als notenkrakers. Plezier heb ik wel, en ik ben ook altijd eerlijk naar het paard, dat daar weer zin van krijgt om met mij te werken. Paardrijden is een hobby en een wekelijkse vorm van bewegen. Wel wil ik me best opgeven voor een onderlinge wedstrijd dressuur, een kort behendigheidsparcoursje, of, het allerleukste: een meertallenkür in thema met bijpassende muziek. Dat laatste is een uitdaging voor me waar ik echt helemaal los op ga. Wil je weten hoe je dat ook kan, lees dan de pagina over Meertallenküren op muziek.

Buitenritten

Buitenritten maak ik het liefst in het buitenland, waar de omgeving prachtig is. Ik heb al paardgereden in Oostenrijk, Italië en Kroatië. Zo’n rit is zowel leuk als narig spannend. Het leuke is dat je een heel mooie omgeving beziet vanaf een warme paardenrug. Je geniet van zon en bergen terwijl je voortschommelt op een gezellig dier. Het ietwat vervelende is dat je voor de eerste maal op een totaal onbekend vluchtdier zit in een totaal onbekende omgeving zonder omheining. ‘Hallo paard’ zeg je, en je stapt op en rijdt het komende uur over steile bergpaadjes langs allemaal ravijnen. Gelukkig zijn de paarden daar wel op uitgekozen en getraind, want ze dragen ook de meest stupide toeristen over dat paadje. Toch blijft het een stom principe en kan er van alles voorvallen.

Zo zat ik in het Ötztal in Oostenrijk eens op een reusachtige Noriker. Naast mij stapte er nog zo eentje voort, met een klein meisje wiens benen nauwelijks tot halverwege de buik van het paard kwamen. Ik had onhandige brede bergschoenen aan, waarmee ik zo in de stijgbeugels kon blijven haken. Voor ons uit reed de begeleidster op een verhitte Arabier – zonder cap, alleen een sportief petje op. We kletterden in galop over het jaagpad langs de rivier – alles goed – tot we bij het dorp kwamen. Daar stonden we oog in oog met flapperende zeilen van een circustent. Mijn grote paard stuiterde sneller zijwaarts dan een Tetrisblokje. De Arabier en de Noriker met het kleine meisje pikte ik enkele honderden meters verder in de berm op. Iedereen nog in het zadel, maar je vraagt je dan wel af hoe verantwoord en plezierig zo’n enkel ritje is.

In Hafling (op een Haflinger!) en in Kroatië reed ik leukere ritten. Rustige paarden die nog geen stap opzij doen voor een passerende combine, of leuke frisse pony’s die zo met je naar het strand galopperen, maar getraind zijn om af te remmen als je ook maar een stijgbeugel verliest. Kijk, dat maakt een rit leuk, zo geniet je samen met je paard van de natuur. Je weet nooit wat je krijgt.

Maneges

In mijn jeugd heb ik 11 jaar bij Manege Aljo gereden en veel leuke pony’s en paarden gekend. In mijn omzwervingen als student heb ik nog een blauwe maandag in Den Haag en in Rijswijk gereden. Daarna ben ik in Enschede begonnen bij Manege het Roessingh, waar ik vandaag de dag nog steeds rijd. Ook ben ik daar vrijwilliger in de WeekendDienst, wat inhoudt dat ik eens in de vier weken op zondagmiddag alle paarden van hun avondmaaltje voorzie. Er zijn meer taken, en enthousiaste vrijwilligers zijn altijd welkom.

Tekenen

Van kind af aan teken ik al paarden. Het is voor mij gewoon het gemakkelijkste onderwerp om op papier te zetten. Voor het tekenen van mooie paarden heb ik het talent van mijn moeder meegekregen, maar heb ook lang de kunst afgekeken van Lena Furberg. Ze tekende jaren voor het paardentijdschrift ‘Ponyclub’ en ook haar specialiteit zijn paarden. Ik vind het fantastisch hoeveel expressie ze legt in de figuurtjes, en hoe je precies het paardenras en de beweging kan thuisbrengen. Ook tekent ze natuurlijk het grappige stripfiguurtje Malle.